Όχι στην φιλοσοφία του τίποτα.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικος,γεωπολιτιστικος αναλυτής.
Με αφορμή τα σοβαρά πολιτικά και πολεμικά γεγονότα που ταλανίζουν την ζωή μας κάνω αυτές τις προσωπικές διαπιστώσεις. Ο σημερινός κόσμος διαπερνάται πλήρως απο την μαρξίζουσα λογική ότι όλα είναι χρήμα. Και δεξιός κι αριστερός νεοφιλελευθερισμος έχουν αφαιρέσει πλήρως απο τις μορφωτικές μας αξίες καθε ανθρωπιστικο στοιχείο που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση της προσωπικότητας του Πολίτη. Μονο η οικονομία η πιο συγκεκριμένα τα προς επιβίωσην μετρούν πλεον στον καθένα. Η μοναδικές στιγμές αγανάκτησης είναι όταν έχουμε χρηματική απώλεια . Μου παίρνεις κάτι από τον μισθό μου, άρα είσαι «κλέφτης» και εγώ αγανακτώ. Η αγανάκτηση είναι ψεύτικο στοιχείο έλεγε ο Νίτσε. Γιατί δεν δομείται στη λογική. Η λογική της μαρξίζουσας αγανάκτησης είναι το κενό. Που σημαίνει πρακτικά ζούμε μόνο για τις υλικές χρηματικές μας ανάγκες. Και οι πολιτιστικές αξίες; Πολυτέλεια θα μου πείτε. Είναι πλέον μόνο για τους λίγους. Και όμως ο πολιτισμός αφορά τους πολλούς, τον καθένα μας. Γιατί αν υπήρχε εκδημοκρατισμός του πολιτισμού κι οχι ελιτισμός, όπως τείνει και είναι σήμερα, τότε την θέση του «κενού», θα έπαιρνε η πληρότητα, σκέψης και αναγκών πνεύματος και ύλης.
Οι σοφοί πρόγονοί μας το είχαν καταλάβει για αυτό και έδωσαν πρωταρχική θέση στην φιλοσοφία. Τι έλεγε αυτή; Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί με τους άλλους, με την Φύση. Αυτό είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Η ισορροπία, η φιλία, η αδελφότητα, η παρουσία, η πνευματική ανάγκη, δηλαδή ο διάλογος πνευματικού, ανθρώπινου και φυσικού χρόνου, οδηγούν σε μία μορφή ευτυχίας, αυτήν της πληρότητας. Ο Περικλής έφτιαξε ταυτόχρονα την Δημοκρατία και τον Παρθενώνα αφιερωμένα στην θεά της Σοφίας, την Αθηνά. Οραματίστηκε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα ζουν συνδυάζοντας πνευματική, υλική και μυστηριακή ζωή. Δόθηκε έτσι δυνατότητα έκφρασης στην φυσική ανθρώπινη ανάγκη για αναζήτηση μέτρου μεταξύ πάθους και λογικής, μεταξύ ζωικών και θεϊκών δυνάμεων.
Η μαρξίζουσα σημερινή ιδεολογία είναι αρρωστημένη. Για αυτήν προέχει μόνο το χρηματικό. Μας ωθεί να ζούμε στο κενό. Και μας λέει ότι ο άνθρωπος είναι ολομόναχος, επιβεβαιώνοντας τον Σαρτρ που έλεγε ότι «ο άνθρωπος εφεύρε τον άνθρωπο». Όχι. Δεν είναι έτσι στους Έλληνες. Στην φιλοσοφία τους η Πόλη, ο Κόσμος, η Φύση, η ισορροπία Ουρανού-Γης, θεατού-αθεάτου, πρότεινε μία στάση ζωής, όπου η αναζήτηση της πληρότητας ήταν ταυτόχρονα πνευματικός και υλικός όρος για την Σοφία. Οι στρατευμένοι υλιστές δεν το δέχονται αυτό. Θα ήθελαν να εξαφανίσουν τον κόσμο, την Ανθρωπολογία, την Θεολογία. Κι όμως χρειαζόμαστε την ιερότητα ( ως προσήλωση, συγκέντρωση κι εμπιστοσυνη στις συναλλαγες μας), χρειαζόμαστε την πληρότητα. Οι λάτρεις του «κενού» οι «θεολόγοι» της αθεΐας και του τίποτα, οι “θεολογοι”του χρήματος , κάνουν λάθος. Για αυτό και ο Νίτσε μίλησε για «θάνατο Θεού» όχι δηλαδή για ανυπαρξία του.
Η Φιλοσοφία των Ελλήνων εφεύρε την Δημοκρατία και την ίδια στιγμή την κριτική της. Ο Πλάτων είναι το παράδειγμα. Πρώτος μας προειδοποίησε για την κοινωνία του θεάματος, τον συλλογικό ναρκισσισμό, την δημαγωγία, το απολυταρχικό πάθος του εγώ. Στηρίχτηκε στην θανάτωση του Σωκράτη, που εισήγαγε την δημοκρατία του διαλόγου, που θέλησε να ενεργοποιήσει την «Αγορά», και για αυτό τον σκότωσαν. Σήμερα, που ζούμε τον κυνισμό της μαρξίζουσας αποδόμησης, που όποιος πει ότι αγαπά την πατρίδα ή την θρησκεία, θεωρείται «φασίστας», «αντιδημοκράτης», «αντι-προοδευτικός», από την προοδευτικόστροφη λογική, η οποία επιτρέπει τα ελεύθερα ήθη αλλά όχι την ελεύθερη σκέψη, σήμερα λοιπόν, είναι περισσότερο από ποτέ ανάγκη να ξαναδιαβάσουμε τους Έλληνες. Για να χαρούμε την ζωή, να παθιαστούμε με την τέχνη, με την εσωτερική αναζήτηση, την αλληλεγγύη, την συγκίνηση μπροστά στην ομορφιά, την αναζήτηση της αλήθειας, την θεραπεία της πικροχολίας. Για να ξαναβρούμε την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, την ευγνωμοσύνη που είμαστε ζωντανοί, να τιμούμε τα ιερά, την χαρά της δημιουργίας, για να απολαύσουμε το μυστήριο της ενστικτώδους λογικής που ενυπάρχει στην Φύση.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικος,γεωπολιτιστικος αναλυτής.
