Η Πολιτική μεταξυ ελιτ και λαου.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
Πρωτοχρησιμοποιημενος στην Ρωσσικη επανάσταση ο όρος “Λαϊκισμός” ,επανέρχεται πλεον μονίμως έντονα τελευταία στην επικαιρότητα . Λαϊκιστής θεωρείται όποιος υπόσχεται στον λαό ο,τι του ζητά γνωρίζοντας πως δεν θα γίνουν ποτε πράξη οι υποσχέσεις του. Το κάνει απλά για την κατοχή εξουσίας. Ο Λαϊκιστής ηγέτης αποκοιμίζει το πλήθος , υφαρπάζει την ψήφο του και το εκμεταλλεύεται πολιτικά. Κατηγορεί δε εύκολα όποτε τον συμφέρει τους αντιπάλους του για “λαϊκισμό”. Τι γινεται όμως αν η εξέγερση του λαού ξεπερνά τους υποτιθέμενους “εκπροσώπους” του όπως είναι κόμματα η συνδικάτα και αυτονομείται; Κάτι τέτοιο το βλέπουμε τελευταία σε Γαλλια ,όταν αντιδράσεις του κόσμου δεν ελέγχθηκαν απο τα κομματικά και συνδικαλιστικά τους όργανα ( παραδείγματα όπως με την πριν καιρο απεργία στην Air France). Τότε βιώσαμε το παράδοξο φαινόμενο να κατηγορηθεί για “Λαϊκισμό” ο ίδιος ο λαός. Κι όμως οι εξεγερθέντες διαμαρτύρονται για την μείωση της εθνικής κυριαρχίας στις χώρες τους, για τον εκ νόμου υποχρεωτικό πολιτικο αγνωστικισμο που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις , για την απαξίωση των συμβόλων , για την πολιτισμική αμνησία , για την λόγω οικονομικών προβλημάτων εξορία που τους ωθεί να ζουν μακριά απο την χώρα τους ,η ακόμη για την απειλή του Ισλαμισμού στην Ευρώπη. Ολ’αυτα είναι ζητήματα ευρωπαϊκής καθημερινότητας . Είναι ζητήματα που ξεσηκώνουν τον κόσμο και προκαλούν αντιδράσεις στους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες. Διπλα σ’αυτες τις κινήσεις με δηλώσεις τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατηγορούν τους εξεγερθέντες για “Λαϊκισμό”. Δηλαδή κατηγορείται ο λαός για Λαϊκισμό . Τι πιο παράδοξο κι υποκριτικό εκ μέρους μιας εξουσίας. Έτσι ο ορος “Λαϊκισμός” αρχίζει να χάνει την πραγματική του έννοια και να χρησιμοποιείται κατα το εκάστοτε δοκουν της εξουσίας. Χρησιμοποιείται απο τις σύγχρονες ελιτ όπως τους συμφέρει,δηλαδή ως εργαλείο πολιτικής ενοχής κι επιβολής κι όχι ως εργαλείο ανύψωσης της πολιτικής συνείδησης. Κι ομως η ιστορία έχει δείξει οτι, ναι μεν οι αποφάσεις παίρνονται απο τις διάφορες “ελιτ”, ομως όποτε αυτές δεν προσαρμοσαν τις αποφάσεις τους με τα ουσιαστικά αιτήματα του λαού τα βρήκαν σκούρα. Κάπως έτσι ο Μακρον άλλαξε την προεκλογική του ατζέντα γιατί κατάλαβε οτι κάποια φιλελεύθερα μέτρα του δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά απο τον γαλλικό λαό. Ο καλός πολιτικός αποφεύγει μεν τον λαϊκισμό αλλα δεν αποφεύγει τον λαό του. Και με τον ορο “λαος” εννοώ τους εργαζόμενους και πολίτες μιας χώρας. Μια ευρεία έννοια κι οχι στενή κομματικά.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
