Η Αγάπη: πολιτικη Φιλοσοφία του μελλοντος.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
Ειμαστε στο 2021 κι αν ρίξουμε μια πολιτικη ματιά γύρω μας θα δουμε οτι ο κοσμος παραμενει, παρα τις εντυπωσιακες ανακαλυψεις και βελτιωσεις του, βουτηγμένος στην βια, τους πολέμους, τον φόβο, την ανασφάλεια, την χρηματολαγνεια η κερδολαγνεια και βέβαια την αγωνια για καθημερινή επιβιωση. Οι λιγες στιγμες χαρας σκιαζονται γρηγορα απο στιγμες λυπης κι ανησυχιας για το μελλον( οικονομικο,πολιτικο,εθνικο,πολιτιστικοκλπ).
Δύο βασικές φιλοσοφίες δοκιμάστηκαν από τον δέκατο όγδοο αιώνα.. Η πρώτη είναι αυτή του Αγγλικού Ωφελιμισμου. Κατ’αυτην το ενδιαφέρον για τον άλλον στηρίζεται στο συμφέρον. Γιατί ο αλτρουισμός κάποιου στηρίζεται κατά βάθος στην εγωιστική του αντίληψη ότι για να’ναι ο ίδιος καλά χρειάζεται να κάνει καλό στον άλλον.
Η δεύτερη είναι η Ρεπουμπλικανικη ηθική. Κατ’αυτην στο όνομα της ηθικής ( του moral ) θα πρέπει να ξεριζώσουμε από μέσα μας τον φυσικό εγωισμό μας για να στραφούμε με καθήκον στο καλό του πλησίον μας.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη οδός, μια άλλη φιλοσοφία, η οποία πάει πέρα από το συμφέρον η το καθήκον. Είναι η φιλοσοφία της Αγάπης. Η φιλοσοφία που δεν έρχεται να καταστρέψει η να καταργήσει αλλά να ολοκληρώσει. Είναι η φιλοσοφία ως πλήρωση, ως πλήρωμα.
Κατ’αυτην δεν υπάρχουν νόμοι που θα υποχρεώσουν μια μητέρα να πράξει όπως νομίζει με φυσικό τρόπο για να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού της. Αν αγαπουσαμε τους πλησίον μας όπως αγαπούμε τα παιδιά μας , τότε είναι βέβαιο ότι οι πόλεμοι θαχαν εκλείψει. Τοτε ειναι βεβαιο οτι δεν θα υπηρχαν διακρισεις,ρατσισμος, πολιτες σευτερης κατηγοριας. Δεν προκειται εδώ για ωραία ουτοπικά λόγια. Αντιθέτως αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η Αγάπη μπορεί και υπερπηδα την παγίδα της κοινότητας που ορίζει ως δικαιούχους στην” ευτυχία ” μόνο τα μέλη της . Η Αγάπη είναι μια μορφή παγκόσμιας Δημοκρατίας όπου οι άνθρωποι δεν παγιδεύονται στον ναρκισσισμό της κοινότητας του “Ιδιου: γιατί ξέρουν μέσω αυτής ν’αγαπουν και τον άλλον, τον διαφορετικό. Η Αγάπη είναι η πιο ισχυρή αξιοκρατία γιατί απευθύνεται στην ανθρωπιά κι όχι στον οίκτο, απευθυνετσι στην αξία κι όχι στην νομική η ηθική αξιοκρατία. Η Αγαπη ειναι η πραγματικη παγκοσμιοποιηση γιατι στηριζεται στο Αριστο κι οχι στο εξ αναγκης συμφερον η στο εξ ηθικού νόμου καλό.
Το Άριστον της Αγάπης δεν είναι το υψηλότερο υποχρεωτικά σε μια βαθμολογική κλίμακα που βάζει κάποια κυβέρνηση η κάποιος διεθνής οργανισμός. Το Άριστον της Αγαπης ειναι το καλυτερο του εαυτου του καθενα που μπορει να δωσει με φυσικο κι οχι καταναγκαστικο τροπο. Αν μπορουσαμε μονο να μπουμε στην θεση του αλλου ,του διαφορετικου ,του πλησιον με τα ματια της Αγαπης , τοτε ειναι βεβαιο οτι ο κοσμος θαταν διαφορετικος.
Και για να γίνει κάτι τέτοιο και να μην μου πείτε ότι είμαι ουτοπιστης, θα μπορούσα να σας βεβαιώσω ότι με βάση πολλές έρευνες, η παιδεία μπορεί πολύ να βοηθήσει κάποιον να βρει και ν’απελευθερωσει τον καλύτερο του εαυτό . Ειναι θέμα πολιτικής βούλησης να δοθεί βάρος στην παιδεία. Μόνο τότε η παγκοσμιοποίηση θα χει ένα νόημα και δεν θα είναι η άδικη εκμετάλλευση των ολιγαρχων σε βάρος των λαών. Με τα μάτια της Αγάπης ο κοσμος μπορεί ν’αλλάξει ξεπερνώντας δίπολα αριστεράς και δεξιάς, ισορροπωντας φυσικο και κοινωνικο στοιχείο και βάζοντας στο κέντρο της πολιτικής ,την τέχνη της δικαιοσύνης ανάμεσα στο υλικό κέρδος, την ηθική ανάγκη και την πνευματική δύναμη.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
