Η αέναη επιστροφή του Γκωλισμου.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτή
Υπάρχουν δυο δρόμοι συνήθως αναζήτησης της καθε μορφής ευδαιμονίας η ευζωίας αν θέλετε . Αυτός όπου προχωράς διατηρώντας τον εαυτό σου ( κι ας τον εμπλουτίζεις συνεχώς με διάφορα στοιχεία) κι αυτός όπου διευρύνεις τόσο πολύ τον εαυτό σου ώστε κάποια στιγμή τον χάνεις.
Στην πρώτη περίπτωση γίνεται λόγος για ,τόπο, για ποιοτικά εμπλουτισμένες ρίζες, για εμπειρία για να θυμηθώ τον Χέγκελ στο σημαντικό εργο του η Φαινομενολογία του πνεύματος. Κι έχει σχέση με την διατήρηση κάποιας ταυτότητας.
Στην δεύτερη περίπτωση γίνεται λόγος για δρόμο δίχως επιστροφή, για δρόμο, όπου η ταυτότητα, όπου ο τόπος, είναι κάτι το αφηρημένο και ζωή σημαίνει επιβίωση, ενώ ταυτόχρονα είναι αποδεκτή η απώλεια της κοινωνικής και ψυχικής ανεξαρτησίας. Αν εφαρμόσουμε αυτην την “διαγνωση” στην σημερινή Ευρωπαϊκή πολιτική τότε είμαστε αντιμέτωποι με δυο επίσης προτάσεις: αυτήν της παγκοσμιοποίησης οπου ο τόπος κι ταυτότητα χάνονται προς όφελος της χρηματοπιστωτικής “πατριδας” κι ενός “μαζι” όπου κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει πραγματικά. Και τον δρόμο της ανάγκης επανευρεσης του τόπου και της ταυτότητας ως ζωτική ενέργεια.
Σ’αυτην την δεύτερη περίπτωση παρατηρείται τελευταία στην Γαλλία αλλά και στην Ευρώπη μια δυναμική επιστροφή του Γκωλισμου. Ολοι οι Γάλλοι Πολιτικοί ,ανεξαρτήτως κομματικού χρωματισμού, αναφέρονται στον στρατηγό Ντε Γκωλ, ως συμβολο πατριωτισμού αλλα οχι εθνικισμού, ως σύμβολο εθνικής ενότητας, ως θεμελιωτή μιας Ευρωπαϊκής Γαλλίας, ως δημιουργο του γνωστού τρίτου δρόμου στην Δυτική πολιτική κατάσταση.
Ποιός όμως είναι αυτος ο τρίτος δρομος;
Ο Ντεγκωλ μέσα από την πατριωτική στάση στον πόλεμο, την ηθική πολιτική του ζωή, ( σκεφθείτε οτι δεν δεχόταν ,για προσωπικα ταξίδια του η μελών της οικογένειας του που τον ακολουθουσε, να πληρωθούν τα έξοδα τους μεσα από το προεδρικό μπάτζετ που υπάρχει γι’αυτες τις περιπτώσεις και τα πλήρωνε από την τσέπη του) ,αλλά και την στήριξη του στην θεσμική παιδεία, τόσο σημαντική για την από τον διαφωτισμό και μετά κοινωνικής πραγματικότητας, θεμελίωσε την εξής αντίληψη. Ακούμε και συνομιλούμε με όλες τις πολιτικές πλευρές, αλλά στο τέλος αποφασίζουμε με γνώμονα τις δικές μας αξιακες ανάγκες. Αυτο έκανε πάντα κι αυτο επσνερχεται ως πολιτική πρόταση σήμερα απέναντι στην αταυτοτικη παγκοσμιοποίηση. Αυτη όμως η Γκωλικη πρόταση εμπεριέχει κι ενα ιδιαίτερο στοιχείο: αυτο της δυσπιστίας στην αγγλοσαξονική ηγεμονία. Κάτι που μας οδηγεί στην εξής σκέψη. Η Ευρώπη έχει σήμερα προβλημα δημιουργικής δράσης και προστασίας των κρατών-μελών της ,γιατί έχει απόλυτα προσεταιριστει στο αγγλοσαξονικό αρμα κι ειδικά αυτο των ΗΠΑ.
Από όλα τα παραπάνω συνεπάγεται οτι, αν θέλουμε μια Ευρώπη πιο Ευρωπαϊκή και λιγότερο “Αμερικανική”, αν θέλουμε μια Ευρώπη που θα στηριχθεί στις Γκωλικες αρχές, ( προσαρμοσμένες βέβαια στην σημερινή πραγματικότητα), κοντολογίς αν θέλουμε μια Ευρώπη που αποφασίζει αυτή η ίδια για το μέλλον της, τότε θα πρέπει να μάθουμε πολλά από την ουσια του Γκωλικου πολιτικού πολιτισμού, να μάθουμε πολλά από την έννοια της πολιτικής ανεξαρτησίας δίχως να σημαίνει αυτη η στάση απομόνωση και περιθωριοποίηση.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτή
