Η μνήμη της Οσίας Παρασκευής τιμάται από την εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 14 Οκτωβρίου και στην Ν. Καλλικράτεια υπάρχει ένας από τους τρεις ναούς, που έχουν φτιαχτεί προς τιμή της σε όλη τη χώρα.
Λίγα λόγια για τον βίο της:
Η Οσία Παρασκευή γεννήθηκε στους Επιβάτες (αρχές 10ου αιώνα), παραθαλάσσια κωμόπολη της Προποντίδας της Θράκης, κοντά στη Συλληβρία. Γεννήθηκε από χριστιανούς, ευσεβείς γονείς κι από μικρή προσπαθούσε να εφαρμόζει τον λόγο του Θεού. Έκανε πολλές αγαθοεργίες κι ήταν γεμάτη καλοσύνη. Το σύνθημά της ήταν: “Όλα για τους άλλους, τίποτε για τον εαυτό μου”. Έτσι εξηγείται η ευκολία με την οποία έδινε στους άλλους. Μια φορά σε μία φτωχή έδωσε τον χρυσό σταυρό κι άλλοτε το πανωφόρι της για να ντύσει ένα ρακένδυτο κοριτσάκι. Οι γονείς της μάλιστα κάποιες φορές την μάλωναν κρίνοντάς τα όλα αυτά υπερβολικά. Αυτή θεωρούσε πως ένας ήταν ο μοναδικός πλούτος, ο Χριστός. Έτσι σε ηλικία, 16 ετών αρνείται τις προτάσεις γάμου που δεχόταν και φεύγει από το σπίτι της.
Φθάνει στη Κωνσταντινούπολη κι αφού προσκύνησε σε εκκλησίες, συνεχίζει το περπάτημα για να φθάσει στην Ηράκλεια του Πόντου, ώστε να μην τη βρουν οι γονείς της. Εκεί έμεινε για λίγο, ενώ στη συνέχεια πηγαίνει στην Ιερουσαλήμ και μπαίνει σε γυναικείο μοναστήρι. Μετά από λίγα χρόνια φεύγει κι από εκεί για να ζήσει ασκητικό βίο αναχωρητή. Για πέντε χρόνια μένει στην έρημο με νηστεία και προσευχή ζητώντας συγχώρεση για τις αμαρτίες της. Κάποια μέρα παρουσιάστηκε άγγελος Κυρίου, ο οποίος την προστάζει να επιστρέψει στην πατρίδα της. Όταν έφθασε, το πρόσωπό της είχε αλλοιωθεί τόσο από τις κακουχίες, που δεν την αναγνώριζαν.
Αφού προσκύνησε στους τάφους των γονιών της, πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Στη συνέχεια θέλησε να πάει και πάλι στους Επιβάτες αλλά έμεινε στην Καλλικράτεια, σε ένα παράπηγμα για δύο χρόνια. Εκεί παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο σε ηλικία μόλις 27 χρόνων.
Στη συνέχεια το σκήνωμα της πέρασε πολλές περιπέτειες και μεταφέρθηκε σε διάφορες χώρες, όπως Βουλγαρία, Σερβία και Ρουμανία, όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα. Έτσι, πολλές εθνικότητες την διεκδίκησαν. Για τους Βουλγάρους, είναι Βουλγάρα. Για τους Σέρβους, είναι Σέρβα και για τους Ρουμάνους είναι η Παρασκευή του Ιασίου. Όλα αυτά οδήγησαν στο να καλείται άτυπα “Προστάτιδα των Βαλκανίων”.
