Μια άνοιξη σε μαύρο φόντο…
Με πολύ κάρβουνο….
Με προορισμό “πάμε και όπου βγει” …
Στην πόρτα της αβύσσου ένας κατάλογος νέων ανθρώπων που γράφτηκε με το αίμα τους και όχι με το ονοματεπώνυμο τους.
Στο βωμό του κέρδους και πάλι η ανθρώπινη ζωή… έρμαιο….
Αυτή η οσμή θανάτου τα τελευταία χρόνια, με την πανδημία, τα δυστυχήματα, τις αποτρόπαιες δολοφονίες….
Πόσοι άνθρωποι έφυγαν άδικα, πρόωρα, αναπάντεχα, ολομόναχοι, δίχως τις τιμές που πρέπει για την τελευταία τους…. κατοικία!
Η ζυγαριά του πόνου ασήκωτη…. Ο θόρυβος του εκκωφαντικος…
Η θλίψη μόνιμα καρφιτσωμενη στην καρδιά μας …
Τα λόγια τόσο φτωχά.. Άσκοπα, άστοχα….
Μια ζωή που εκτροχιαζεται από… λάθη αλλων!
Τελικά “η στιγμή που περνάει δεν χάνεται αλλά σε κυνηγάει “….και σε αυτόν και στον άλλον κόσμο ειδικά αν είναι η… κακιά στιγμή!
Ψυχοσαββατο των Αγίων Θεοδώρων και ένα κερί για την μνήμη όλων όσων έφυγαν με το τρένο δίχως γυρισμό….
“Κύριε των Δυνάμεων, μεθ’ ημών γενού, άλλον γαρ εκτός σου βοηθόν, εν θλίψεσιν ουκ έχομεν, Κύριε των Δυνάμεων, ελέησον ημάς.”
