Η Ρωσία επιτέθηκε σε αρκετές πόλεις της Ουκρανίας με τις πληροφορίες να μιλούν για αρκετές απώλειες και στις δύο πλευρές, ανάμεσά τους και άμαχοι αλλά και μικρά παιδιά.
Για τη Γερμανία, το πάρτι δεν σταμάτησε ποτέ.Από τη εισβολή στην Γεωργία μέχρι την προσάρτηση της Κριμαίας, την κατάρριψη του MH-17 και τη δηλητηρίαση του Αλεξέι Ναβάλνι, η Γερμανία έβρισκε πάντα έναν τρόπο να συγχωρεί τον φίλο της στα ανατολικά. Όπως είπε ο τότε διευθύνων σύμβουλος της BASF, Eggert Voscherau, στους ενθουσιώδεις παρευρισκόμενους το 2008, η ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί «μέσω του αποκλεισμού».Το συναίσθημα —η ανεπίσημη ρωσική πολιτική της Γερμανίας έκτοτε— βοήθησε να ανοίξει η πορεία του Βλαντιμίρ Πούτιν προς την Ουκρανία, επιταχύνοντας αυτό που πολλοί φοβούνται ότι θα μπορούσε να είναι η κατάρρευση της αρχιτεκτονικής ασφάλειας της Ευρώπης μετά τον Ψυχρό Πόλεμο.
Αφού ο Πούτιν υπέγραψε διατάγματα με τα οποία κήρυξε τις αποσχισθείσες περιοχές του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ ανεξάρτητες από την Ουκρανία και έστειλε περισσότερα στρατεύματα εκεί, η Γερμανία ανακοίνωσε ότι δεν θα χορηγούσε άδεια λειτουργίας στον αγωγό Nord Stream 2. Αλλά ήταν πολύ λίγο, πολύ αργά.
Υπάρχουν πολλοί πατέρες της καταστροφής που εκτυλίσσεται στην Ουκρανία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αρνούνταν για χρόνια να πιστέψουν ότι ο Πούτιν ήταν τόσο επικίνδυνος όσο αποδείχτηκε. Το Ηνωμένο Βασίλειο ενδιαφερόταν περισσότερο να προσελκύσει τον πλούτο των ολιγαρχών παρά να ρωτήσει από πού προερχόταν.
Αλλά μην κάνετε λάθος: Καμία χώρα δεν έχει κάνει περισσότερα για να υποβαθμίσει και να συγχωρήσει τις παραβάσεις της Ρωσίας από τη Γερμανία. Στη λαϊκή μυθολογία, αυτή η πίστη (όπως και πολλά άλλα στη σύγχρονη Γερμανία) είναι μπερδεμένη στις πολεμικές της ενοχές. Αν ήταν πραγματικά αυτός ο λόγος όμως, η Γερμανία θα όφειλε ακόμη μεγαλύτερο χρέος στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, χώρες που έχασαν ακόμη περισσότερους από τους ανθρώπους τους στον πόλεμο στα χέρια των Γερμανών, αλλά που μόλις και μετά βίας εμφανίζονται στην κουλτούρα συλλογικής μνήμης της χώρας.
Η αλήθεια είναι ότι στους Γερμανούς αρέσει να συναλλάσσονται με τη Ρωσία. Όπως σημείωσε ο Διευθύνων Σύμβουλος της BASF στο χορό το 2008, η «πλούσια σε ενέργεια Ρωσία» και η «πλούσια σε τεχνολογία Γερμανία» ταιριάζουν καλά. Εκτός από τον πρώην καγκελάριο Γκέρχαρντ Σρέντερ, η υπόθεση προσέλκυσε μια ευρεία γκάμα γερμανικών ελίτ, από τον θρύλο του ποδοσφαίρου Φραντς Μπεκενμπάουερ μέχρι τους ηγέτες των κρατών μέχρι τον διευθύνοντα σύμβουλο της Porsche. [….] Για τον Πούτιν, το μεγάλο μάθημα από τη Γεωργία ήταν ότι ο ρωσικός στρατός δεν ήταν τόσο ικανός όσο νόμιζε, γι’ αυτό ξεκίνησε τον εκσυγχρονισμό του με — το μαντέψατε — τη βοήθεια της Γερμανίας. Ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο έργο αφορούσε την πώληση συστημάτων προσομοίωσης μάχης για 100 εκατομμύρια ευρώ. Υπό την πίεση των συμμάχων, η γερμανική κυβέρνηση ακύρωσε τελικά τη συμφωνία – αφού είχε παραδοθεί το 95 τοις εκατό του εξοπλισμού.
Ακόμη και όταν ο Πούτιν προσάρτησε την Κριμαία και πυροδότησε τον πόλεμο στην ανατολική Ουκρανία, το Βερολίνο αρνήθηκε να συνδράμει τις ΗΠΑ στην επιβολή κυρώσεων στη Μόσχα, συμφωνώντας να το κάνει μόνο αφού σκοτώθηκαν σχεδόν 300 αθώοι στην κατάρριψη του MH-17Στη συνέχεια, η Γερμανία συνέχισε να δίνει στον Πούτιν το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, παρά τις επανειλημμένες υπενθυμίσεις – είτε με το ρόλο της Ρωσίας στην καταστροφή της Συρίας είτε με τη δολοφονία ενός Τσετσένου ηγέτη ανταρτών στο φως της ημέρας στο κέντρο του Βερολίνου – ότι δεν μπορούσε να είναι αξιόπιστος. […] Με τις τιμές του πετρελαίου υψηλές, τα ταμεία της Ρωσίας γεμάτα και τον στρατό του στο απόγειο των δυνατοτήτων του, ο Πούτιν είναι απόλυτα έτοιμος να εισβάλει στην Ουκρανία και να συνειδητοποιήσει τον ευρύτερο στόχο του να διασφαλίσει ότι η χώρα δεν θα παρασυρθεί περαιτέρω στο δυτικό μαντρί.
Πολλοί Γερμανοί, ωστόσο, βλέπουν έναν άλλο ένοχο πίσω από την κρίση στην Ουκρανία: το ΝΑΤΟ. Ο μύθος ότι η Ουάσιγκτον υποσχέθηκε στη Ρωσία να μην επεκτείνει το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά υπάρχει σε πολλές περιοχές της Γερμανίας. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το λένε τακτικά στο κοινό στη γερμανική δημόσια τηλεόραση.
Ως μέρος της λανθασμένης ισορροπίας που τείνουν να δημιουργούν τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης όσον αφορά τη Ρωσία, μέλη της Αριστεράς, ενός κόμματος που γεννήθηκε από το πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας, προσκαλούνται συχνά σε ειδησεογραφικά προγράμματα και εκπομπές συζήτησης για την Ουκρανία. (Δεν πειράζει που το κόμμα κέρδισε λιγότερο από 5 τοις εκατό στις τελευταίες γερμανικές εκλογές.)
«Το ΝΑΤΟ έχει επεκταθεί, όχι η Ρωσία», είπε ο Σεβίμ Νταγκντέλεν, ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς σε ακροατήριο της primetime την περασμένη εβδομάδα.
Η Sahra Wagenknecht, ένα από τα πιο εξέχοντα μέλη της Αριστεράς, ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα σε ένα δημοφιλές πρόγραμμα της Κυριακής, κατηγορώντας την Αμερική ότι επιδιώκει να «επινοήσει» μια εισβολή με «επιθετική» ρητορική.Αν και μπορεί να είναι εύκολο για τον απαιτητικό θεατή να απορρίψει αυτούς τους ισχυρισμούς ως παράλογους, η συνεχής επανάληψη τους σε ένα κοινό εκατομμυρίων βοήθησε τη Ρωσία να βάλει σφήνα στη γερμανική κοινή γνώμη, κάτι που χρησιμοποίησε ο Πούτιν για να προχωρήσει τον Nord Stream 2 και να σπείρει αμφιβολίες για το συμμαχία της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Περισσότεροι από τους μισούς Γερμανούς δεν θέλουν η Ουκρανία να ενταχθεί σύντομα στο ΝΑΤΟ, για παράδειγμα. Και μόλις τον περασμένο μήνα, τα δύο τρίτα των Γερμανών υποστήριξαν το να τεθεί σε λειτουργία ο Nord Stream 2.
Ένας από τους μεγαλύτερους υπεύθυνους για τη δημιουργία αυτής της κατάστασης είναι ο Σίγκμαρ Γκάμπριελ, πρώην ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών, ο οποίος διετέλεσε επίσης υπουργός Οικονομίας και Εξωτερικών στο υπουργικό συμβούλιο της Μέρκελ.
«Υποστήριξα τον Nord Stream γιατί πίστευα στην ιδέα ότι τα οικονομικά έργα φέρουν μέρισμα ειρήνης», δήλωσε ο Γκάμπριελ στο γερμανικό ραδιόφωνο σε συνέντευξή του την Τετάρτη. «Το ερώτημα για εμένα και τη Μέρκελ είναι αν ήμασταν πολύ αισιόδοξοι».
Ο Πούτιν φαίνεται να έχει λύσει αυτό το ζήτημα μια για πάντα. Το αν η Γερμανία θα εγκαταλείψει τη μεγαλόψυχη στάση της απέναντι στη Ρωσία είναι ένα άλλο ερώτημα.
Την Τρίτη, περίπου 600 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη ρωσική πρεσβεία στο Βερολίνο για να διαμαρτυρηθούν για την τελευταία εισβολή του Κρεμλίνου στην Ουκρανία. Ούτε ο Γκάμπριελ, ο οποίος παρακολούθησε το χορό το 2008, ούτε κανένας από τους άλλους καλεσμένους του πάρτι, για αυτό το θέμα, δεν φαινόταν πουθενά.
