Στο σύντομο αυτό σημείωμά μου, δεν θα σας αναλύσω τη Νομοθετική πορεία των «Δασικών Χαρτών», που αποτελούν μέρος του Αγροτικού Κτηματολογίου και τα δύο μέρος του Εθνικού Κτηματολογίου. Επίσης, δεν χρειάζεται λεπτομερής ανάλυση των ιστορικών, κοινωνικών και οικονομικών λόγων που επιβάλουν την αυξημένη προσοχή αλλά και ευθύνη των αρμοδίων σε Εθνικό και Τοπικό επίπεδο, Αρχών και Εξουσίας.
Οι λόγοι είναι προφανείς και απολύτως κατανοητοί σε όλους και για όλη την επικράτεια και ιδιαίτερα για τις φτωχές περιοχές και ειδικότερα για τις απομονωμένες, ορεινές και προβληματικές περιοχές όπως είναι τα νησιά μας. Είναι θέμα ανάπτυξης και επιβίωσης.
Παράλληλα, είναι θέματα που αγγίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κληρονομική ευαισθησία που έρχονται από ιστορική διαδρομή αιώνων, που διέπονται από άγραφους νόμους και διεθνείς συμβάσεις. Είναι δε περιττό να τονιστεί ότι η διαχρονική μετανάστευση (εσωτερική και εξωτερική) αποτέλεσε και αποτελεί προνόμιο των ανθρώπων που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν σε φτωχές, απομονωμένες και ιδιαίτερα ορεινές – προβληματικές περιοχές, όπως των νησιών μας.
Η κακή αυτή τύχη, έρχεται να συμπληρωθεί από άστοχες νομοθετικές παρεμβάσεις και παραλείψεις που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την Αρχή της Μη Διάκρισης σε ό,τι αφορά τα φυσικά αλλά και οικονομικά δικαιώματα των πολιτών.
Είναι γνωστό σε όλους μας, ότι αμέτρητες γενεές ανθρώπων δούλεψαν με ιδρώτα και αίμα να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν οι ίδιοι, να παντρέψουν τα παιδιά τους και να ταΐσουν τα ζώα τους.
Στα Επτάνησα, όπως και σε όλα τα νησιά, η γη είναι σκαμμένη. Η Λευκάδα, ιδιαίτερα, που οι κάτοικοι της φημίζονται για την εργατικότητά τους, καλλιέργησαν τη γη και αυτό το μαρτυρούν οι χιλιάδες χιλιόμετρα αναβαθμίσεις, που αν μετρηθούν χτίζουν μεγάλο μέρους του «Σινικού Τείχους». Όπως, επίσης, είναι γνωστό πως από το Ενετικό Δίκαιο, στα Επτάνησα, δημόσια δάση δεν αναφέρονται.
Στη βάση αυτών των στοιχείων, δεν είναι ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά, ούτε και ιστορικά ορθόν να προκύψει, μέσω των Δασικών Χαρτών, νομοθετική ρύθμιση που να αγνοεί τα συγκεκριμένα στοιχεία και να καταδικάζει την αναπτυξιακή πορεία του Νομού Λευκάδας (και όχι μόνο) αλλά και να αναγκάζει τους κατοίκους της (ιδιαίτερα και κάτω από τις σημερινές συνθήκες), σε μια Νέα Μετανάστευση ξεκληρίσματος και τέλος να καταστήσει για μια φορά ακόμη, τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, χωρίς περιουσία και χωρίς πατρίδα.
Στο πλαίσιο αυτής της αναφοράς προτείνεται όπως:
Οι «Δασικοί Χάρτες» αποτελέσουν αναπόσπαστο και συμπαγές μέρος του Εθνικού Κτηματολογίου και ειδικότερα του Αγροτικού Κτηματολογίου, που αποτυπώνει μέσα από ιστορικούς ορθοφωτοχάρτες τις δασικές εκτάσεις επί των Α/Φ των ετών 1945 και 1960.
Να ληφθούν υπόψη, κατά γράμμα, τα όρια που ορίζουν τα Ειδικά Αγροτικά Μητρώα και ιδιαιτέρως τα Αμπελουργικά και Ελαιογεωγρικά μητρώα (Ν998/1979 άρθρο 3 παρ.2 και ιδιαιτέρως παρ.7 σημείο 9, καθώς και ο Ν4617/2019 άρθρο 3 παρ.4)
Να ληφθούν σοβαρά υπ’ όψη οι ορισμοί που έχουν δοθεί:
«Τι είναι δάσος» και « τι δεν είναι δάσος»
Τι είναι «χορτολιβαδικές εκτάσεις» και «βοσκοτόπια» για γεωργική, κτηνοτροφική και μεικτή γεωργοκτηνοτροφική χρήση.
Τα ανωτέρω σημεία έχουν καταγραφεί και έγιναν αποδεκτά και από τους «κοινοτικούς εταίρους», βάση των οποίων καθορίζονται και οι πληρωμές του ΟΣΔΕ (κοινοτικές άμεσες αγροτικές επιδοτήσεις – Πυλώνας Α).
Σημειώνω ότι τα ανωτέρω σημεία τα διαχειρίστηκα όταν ήμουνα Διοικητής στον ΟΠΕΚΕΠΕ στα πλαίσια της ολοκλήρωσης του Αγροτικού Κτηματολογίου (2009).
ΠΡΟΣΟΧΗ:
α) Κρίνεται απαράδεκτο να χαρακτηριστούν δασικές και ως μάλιστα δημόσιες εκτάσεις, όπου υπάρχουν υπολείμματα αμπελοκαλλιέργειας, ελαιοκαλλιέργειας και αναβαθμίσεις καθώς και ανθρώπινες αγροτικές δραστηριότητες που αποδεικνύονται από ιστορικούς ορθοφωτοχάρτες.
β) είναι, επίσης, μη αποδεκτό να καταδικάζονται οι ιδιοκτήτες ακινήτων και στο σύνολο τους οι κάτοικοι ενός Νομού σε υπανάπτυξη, σε μείωση του εισοδήματός τους και μάλιστα σε απώλεια της ιδιοκτησίας τους, (πολλές φορές κληρονομικής) και να υποχρεώνονται να ζουν σε φτώχεια ή να μεταναστεύουν, ή να μένουν και να ξοδεύονται επί χρόνια για να αποδείξουν το αυτονόητο.
