Η δεκαετία που πέρασε ήταν ιδιαίτερη για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πέραν την δημιουργίας μίας νέας διασυλλογικής διοργάνωσης, του Basketball Champions League (και του FIBA Europe Cup συνακόλουθα), πέραν της αλλαγής του format στον τρόπο διεξαγωγής της Euroleague και πέραν της εμφάνισης των δεκαετών συμβολαίων προς τις 11 ομάδες που απαρτίζουν τη διοργάνωση, άλλαξε και το αγωνιστικό προφίλ του μπάσκετ. Η εξέλιξη του Μάικ Μπατίστ από ένα «άγουρο» forward σε έναν… ογκόλιθο σέντερ, ήταν και η απαρχή για την εμφάνιση των αθλητικών, γνωστών και ως mobile, σέντερ στην Ευρώπη. Ο Μπατίστ έκανε την αρχή, για να ακολουθήσουν ο Κάιλ Χάινς, ο Μπράιαντ Ντάνστον, ο Οθέλο Χάντερ, ο Έκπε Ούντοχ και εσχάτως ο Μπράντον Ντέιβις. Το κοινό στοιχείο των mobile centers της δεκαετίας που πέρασε, ήταν το γεγονός πως ήταν πολύ πιο ουσιαστικοί στα αμυντικά τους καθήκοντα και δεν υπήρχε το ζήτημα της «κάλυψης» από τα υπόλοιπα μέλη της πεντάδας, ενώ επιθετικά βοήθησαν στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη και στο επιθετικό ριμπάουντ, στοιχείο που αποδείχθηκε απαραίτητο για την εξέλιξη του παιχνιδιού.
Εδώ μπορεί να γίνει μία σύγκριση των αριθμών των mobile centers της δεκαετίας που πέρασε και συγκεκριμένα της σεζόν 2016-17, χρονιά που οι τέσσερις φιναλίστ του Final4 της Κωνσταντινούπολης είχαν τέτοιους «ψηλούς», με τους «δεινόσαυρους» της σεζόν 2008-09 και συγκεκριμένα των τεσσάρων ομάδων που βρέθηκαν στο Final4 του Βερολίνου.
