Τις τελευταίες ημέρες νοσηλεύονταν στο νοσοκομείο
Την τελευταία πνοή άφησε ο σκιτσογράφος Δημήτρης Νικολαϊδης που τις τελευταίες μέρες έδινε μάχη με τον κορωνοϊό.
Ο Δημήτρης Νικολαϊδης γεννήθηκε στο Ελευθεροχώρι Κιλκίς, από Πόντιους γονείς. Ζούσε και έκανε σκίτσα στη Θεσσαλονίκη σε εφημερίδες, περιοδικά και τηλεόραση. Ασχολήθηκε επί χρόνια με το πολιτικό, αθλητικό, οικολογικό, κοινωνικό σκίτσο ενώ έκανε και σκίτσα για το αυτοκίνητο.
Συμμετείχε σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις σκίτσου – κόμικς και δίδαξε σε ομάδες παιδιών, σε πολλούς φορείς και συλλόγους. Σε συνεργασία με διάφορους φορείς παρουσίασε επανειλημμένως διδακτικά προγράμματα σε σχολεία.
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο έναν δικό μου αποχαιρετισμό !
Ο αποχαιρετισμός στον Φίλο μου!
Ο Δημήτρης Νικολαΐδης, ο αγαπημένος σκιτσογράφος της Θεσσαλονίκης, χρόνια τώρα…
Άφησε το πενάκι του έτσι ξαφνικά, αέρινα, σαν σίφουνας, όπως ήταν πάντα ο ίδιος αεικίνητος…
Σύμφωνα με την τελευταία του ανάρτηση στις 11 Μαρτίου 2021 ,η επίσκεψη του στο παρεκκλήσι των Ταξιαρχών μας, στην γειτονιά μας, οι φωτογραφίες με τις εικόνες των Αρχαγγέλων μας!
Σε λιγότερο από μήνα, πληροφορήθηκα με λύπη πως άνοιξε χτες τα φτερά του για την Γειτονιά των Αγγέλων! Σίγουρα θα είναι ανάμεσά τους με τα πινέλα του και θα δίνει χρώμα στις ψυχές…
Ο γείτονας μου, ο φίλος μου…
Τον γνώρισα στη γειτονιά μας, στην Άνω Πόλη από τα εφηβικά χρόνια… Οι στάσεις μου πριν το σχολείο στην αντιδημαρχία Πολιτισμού στο αγαπημένο μας κτίριο στη Θεοφίλου, στη συνέχεια τα πρώτα μου βήματα και όνειρα στη δημοσιογραφία, στην εφημερίδα και στο κανάλι στην Αριστοτέλους! Μια καθημερινή παρέα…Ο Νίκος, η Έφη, ο Στράτος, ο κ. Γιώργος, ο Δημήτρης και όλα τα παιδιά του καναλιού…. Η πρώτη μου εκπομπή, η “πολιτιστική ατζέντα” και ο “φακός επαφής”…
Η πρώτη μου εκπομπή με το Νίκο και ο Δημήτρης ο πρώτος μας καλεσμένος με το σκίτσο του αφιερωμένο σε μας και το ποδαρικό που μας έκανε…
Όλα τα έχω φυλαγμένα στο αρχείο μου, που προσπαθώ να ψηφιοποίησω, αλλά κυρίως στο αρχείο της καρδιάς μου που είναι πάντα ζωντανά!
Άπειρα γέλια, όνειρα, συζητήσεις, το στήριγμά του η σύζυγος του η Θεολογία. Έφυγε από την γειτονιά όταν έκανε την οικογένεια του και χαθήκαμε …
Επέστρεψε όμως στην Θεοφίλου πριν λίγο καιρό και οι συναντήσεις μας στο δρόμο, στη γειτονιά μας τυχαία, επεισοδιακές, αφού τα γέλια μας αντηχούσαν σε όλο το τετράγωνο με τις ιστορίες που θυμόμασταν…
Κάπου στον Φλεβάρη, ακούω μια δυνατή φωνή στη μέση του δρόμου! Βένη… Τόση ώρα φωνάζω δεν ακούς…
Φασκιωμένοι και οι δύο στην ουρά έξω από τον φούρνο με αποστάσεις να φωνάζει “να η φίλη μου… “
Έτσι έκανε πάντα κάθε φορά που έβλεπε γνωστούς! Δεν έκρυβε την χαρά του!
Μόνο που τώρα δεν μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε λόγω των συνθηκών , να χαιρετηθούμε σαν φίλοι από τα παλιά… “Τί θα γίνει με αυτή την κατάσταση “…του λέω…
Γενικώς ήμουν πολύ εκνευρισμένη, συζητήσαμε στο πόδι, φιλοσοφήσαμε με έκανε να γελάσω όπως πάντα και φεύγοντας μου είπε… “Έχει ο Θεός μην στεναχωριέσαι! Είσαι έξυπνη, πάντα το λέμε με την Θεολογία. Πάρε τηλέφωνο όταν ανοίξουν να πάμε για καφέ να τα πούμε “…
Και έτσι σήμερα με δάκρυα στα μάτια για το ξαφνικό φευγιό του, με ανοιχτό το ραδιόφωνο μετά τις ειδήσεις το πρώτο τραγούδι του Χατζηγιάννη …”Βάλε έναν καφέ “!
Και αυτοί οι στίχοι μαχαίρι στην καρδιά : “Βάλε ένα καφέ
Να τον πιούμε οι δυο μας
Κόπηκε στη μέση
Κάπου τ’ όνειρο μας
Βάλε ένα καφέ
Μια γουλιά να πιούμε
Έστω μια γουλιά
Πριν ξανά χαθούμε”
Έτσι θα σε θυμάμαι ρε φίλε, μελωδικά, στα σοκάκια της πολύχρωμης γειτονιάς μας, πάντα θα σε συναντώ! Ο “φακός επαφής” θόλωσε από τα δάκρυα σήμερα, όμως θα ζουμάρει για πάντα στα γέλια ,στις αναμνήσεις και τα συναισθήματα!
Ο Θεός να σκεπάζει την οικογένεια σου!
